دروازه تاریخ،
میله های آهنی کولی ها و اوباش بر سر و صورت مردم
مجلس ایران دات کام: ۳۰۰ نفر از کولی های زاغه نشین اطراف شهر کرمان هر آن چه از نخاله ساختمانی، میله آهنی، قلوه سنگ، پاره آجر و چوب در دست داشتند به سر، صورت و بدن عزاداران کرمانی حاضر در مسجد جامع این شهر کوبیدند و آرامش بزرگداشت شهدای ۱۷ شهریور را به عزایی بزرگ تبدیل کردند.
به گزارش مجلس ایران دات کام به نقل از ایسنا، امروز ۲۴ مهر چهل و ششمین سالروز حمله چماقداران و قداره کشان کولی و اوباش کرمانی در مراسم نکوداشت چهلمین روز شهادت شهدای ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ است.
۴ ماه پیش از پیروزی نهایی انقلاب اسلامی و سه هفته پس از نخستین سالگرد درگذشت مشکوک آیت الله سید مصطفی خمینی اوباش و کولی ها از ساعت ۱۱ بامداد تا سه بعدازظهر روز دوشنبه ۲۴ مهر به مسجد جامع کرمان حمله ور شدند.
آنان یک روز جلوتر مقادیر زیادی نخاله ساختمانی، آجر پاره و قلوه سنگ به پشت بام مسجد جامع کرمان برده بردند تا بامداد روز واقعه بر سر مردمِ عزادار بکوبند. کولی ها و اوباش برای ایجاد وحشت در عزادارانی که برای بزرگداشت چهلمین روز شهادت جنایت ۱۷ شهریور میدان ژاله تهران در مسجد تجمع کرده بودند، موتورسیکلت ها و دوچرخه های پارک شده آنان در خارج از مسجد را آتش زدند. شدت آتشسوزی به حدی بود که بخشی از ساعت بزرگ مسجد هم از بین رفت. آنان ۳۷ روز پس از جنایت ۱۷ شهریور تهران در مسجد جامع کرمان به عزا نشسته بودند.
ماموران شهربانی و ساواک و نظامیان ارتش شاهنشاهی هم برای پشتیبانی از کولی ها و اوباش داخل مسجد ریختند و در فضای پر التهاب و شلوغ داخل مسجد، گاز اشک آور زدند و عزاداران را با باتوم و شلیک گلوله مجروح و شهید کردند. به دنبال این رفتار وحشیانه آیت الله صالحی و آیت الله رخشاد نجفی از علمای مشهور کرمان بشدت زخمی و بی هوش شدند.
مراسم بزرگداشت در مسجد جامع کرمان با سخنرانی حجت الاسلام صمدانی درحال برگزاری بود که دژخیمان پهلوی جهت پیشگیری از ادامه مراسم وارد صحن و شبستان مسجد شدند و با پاره سنگها و دسته چوب ها عزاداران را بشدت کتک زدند.
علاوه بر اوباش و کولی ها، سربازان شهربانی و ارتش هم که دستور شلیک داشتند، مردم عزادار را به رگبار بستند و قفسه های قرآن و کتاب های ادعیه را به آتش کشیدند.
پیام امام
حضرت آیت الله سید روح الله موسوی خمینی، رهبر فرزانه نهضت اسلامی ۵ روز پیش از این مراسم در تاریخ ۲۰ مهر ۱۳۵۷ با صدور اعلامیه ای در نوفل لوشاتو یاد شهدای ۱۷ شهریور را گرامی داشتند و ۲۴ مهر چهلمین روز شهادت آنان را عزای عمومی اعلام نمودند.
امام در این اعلامیه نوشتند: «اکنون که چهلم عزیزان تهران به دنبال «چهلم» ها فرا رسیده و با استقرار حکومت سرنیزه و پلیس در انتظار «چهلم» هایی باید باشیم، حالا که سایه‌ی شوم حکومت نظامی و نظام سیاه شاهنشاهی روزگار ملت محروم ما را به تباهی کشانده است.
اکنون که دست ابرقدرتهای ستمگر برای چپاول مخازن غنی ما بر ضد اراده‌ی مصمم ملت از آستین دژخیمان شاه بیرون آمده و عزیزان اسلام را به خاک و خون می کشد. حالا که نمودهای «دروازه‌ی تمدن بزرگ» به دست پایه گذاران حقوق بشر یکی بعد از دیگری بر روی نعش های جوانان برومند ما رخ می نماید. حالا که به ادعای کارتر، ملت به آزادی و استقلال شاهانه نایل شده است، کشور بی پناه ما عزادار و ملت مظلوم ما سوگمندند.
ما در غرب و شما در شرق به عزای عمومی می نشینیم، تا دست جنایتکار ابرقدرت های نفت خوار در کشور نفت خیز ما باز است درهای سعادت و آزادی و استقلال بسته است.
عزیزان من. همت کنید و زنجیرهای اسارت را پاره کنید و مهره های خیانتکار را یکی بعد از دیگری از صحنه خارج کنید و دست مهره دارهای سودجو را از کشورهای اسلامی قطع کنید. سعادت و آزادی و استقلال، پشت سد مهره های داخلی و مهره دارهاست. سدها را ویران کنید و صف ها را در هم شکنید و کشور را نجات دهید.
در منطق کارتر، این جنایتها و اختناقها و وحشی گری های شاه کوشش در راه استقرار اصول دموکراسی و موضع گیری های مترقیانه نسبت به مسائل اجتماعی است. او مردم آگاه ایران را متهم می کند که با آزادی که شاه می خواهد بدهد مخالفند و تمام اعتصابات و اعتراضات سراسر ایران برای گریز از آزادی است. لکن باید بداند که این فریبکاری ها دیگر ارزش خویش را از دست داده است و همه‌ی جوامع شاه را شناخته اند.
ملت بزرگ ایران. تاریخ ایران، بلکه تاریخ جهان، نهضتی چون نهضت شما به یاد ندارد و قیام همگانی چون قیام شما آزادگان را پشت سر نگذاشته است. امروز نونهالان ۷-۸ ساله دبستان های ما فدایی می دهند و در راه اسلام عزیز و کشور، خون نثار می کنند. شما در چه تاریخی چنین دیده اید؟
امروز زن های شیردل، طفل خویش را در آغوش کشیده و به میدان مسلسل و تانک دژخیمان رژیم می روند. در کدام تاریخ چنین مردانگی و فداکاری از زنان ثبت شده است؟ امروز غریو «مرگ بر شاه» از دل طفل دبستانی تا پیران بیمارستانی مجال را بر رژیم منحط پهلوی چنان تنگ نموده و اعصاب شاه را آن سان خرد کرده که دست از پا نشناخته و تسکین خاطر خویش را با خون کودکان و جوانان ما بیمه می کند.
خواهران و برادران عزیز. صبور باشید و سستی و ضعف از خود نشان ندهید؛ راه شما راه خدا و اولیای خدا است. خون شما در راهی می ریزد که خون پیغمبران و امامان و اصحاب صلاحیتدار آنان ریخته شد. شما به آنان می پیوندید و این نه تنها غم ندارد، که شادی آور است. صف های خویش را محکم کنید و اراده ها را مصمم و وحدت کلمه را حفظ نمایید و با همه‌ی جناح های مسلمان؛ خصوصاً ارتشی ها ائتلاف کنید و سلام گرم مرا به آنان برسانید و بگویید اینان که با مسلسل شما و یا اجانب کشته می شوند برادران و خواهران شما هستند. برای ارضای شهوات شاه، خویش را پیش خالق و خلق رسوا نکنید و در آغوش ملت بیایید آغوش ما برای شما باز است.
عزیزان من. از اختلاف که الهام ابلیس است اجتناب نمایید و به هم پیوسته در راه هدف که سرنگون شدن رژیم فاسد پهلوی و قطع ایادی اجانب از مقدرات و مخازن کشور است، نهضت مقدس را ادامه دهید و در راه پیشرفت مقاصد اسلامی خود از هیچ عاملی نهراسید که این جنبش بزرگ را هیچ قدرتی نمی تواند متوقف نماید. شما به حقید و دست خداوند تعالی با شماست و خدا خواسته که مستضعفین پیشوایی را به دست گرفته، خود وارث مقدرات و مخازن خود باشند.»
واکنش بزرگان حوزه علمیه
بعد از حضرت امام سه نفر از علمای بزرگ کشور همچون آیات عظام گلپایگانی، مرعشی نجفی و شریعتمداری با صدور اعلامیه مشترکی از این اقدام امام حمایت کردند.
آنان در اعلامیه کوتاه خود که به در و دیوارها چسبانده شد، نوشتند: «عموم مسلمانان با تعطیلی دوشنبه - ۲۴ مهر - بار دیگر وحدت و یکپارچگی خویش را به منصه‌ی ظهور رسانند و در کمال متانت و آرامش، هشیاری و همبستگی ملی را در مقابل نفاق افکنان و تفرقه اندازان نشان دهند.»
روز واقعه
برخی روحانیون و مبارزان انقلاب پیشنهاد برگزاری مراسم نکوداشت چهلمین روز شهدای ۱۷ شهریور در مسجد جامع کرمان را مطرح نمودند و مورد استقبال قرار گرفت. کسبه و بازاریان کرمانی با تعطیل کردن دکان ها و سراهای بازار به مسجد رفتند. آنان برای رسیدن به مسجد از خیابان های منتهی به میدان مشتاق که مملو از ماموران شهربانی و ساواک بود بی تفاوت به آنان عبور کردند.
در خیابان ها و محوطه بیرونی مسجد گروهی از اراذل و اوباش و کولی های اجیر شده با شعار «جاوید شاه» تعجب آنان را برانگیخته بودند. آنان با این کار خود تلاش داشتند ضمن به هم زدن آرامش مجلس، عزاداران را تحریک کنند تا بتوانند به بهانه بلوا، به مسجد حمله کنند و عزاداران را مورد ضرب و شتم قرار دهند.
انبوه جمعیت عزادار که صحن و شبستان مسجد جامع را پر کرده بود و درحال و هوای خودش به سخنان خطیب مراسم گوش سپرده بود، ناگهان صدای قیل و قال و هجوم جمع زیادی از کولی ها و اوباش را شنیدند. آنان با چوب و چماق درحال ورود به مسجد بودند. اوباش که جمعیتی در حدود ۳۰۰ نفر بودند از همان درِ ورود مسجد آغاز به ضرب و شتم عزاداران و شکستن در و پنجره ها کردند و فضای آرام و معنوی سخنرانی را به هم زدند و سربازان شهربانی کرمان هم به دنبال آنان وارد مسجد شدند.
اوباش و کولی های حرمت شکن بی رحمانه پیر و جوان و مرد و زن حاضر در مسجد را کتک زدند و سربازان شهربانی هم آغاز به شلیک گاز اشک آور کردند. ماموران ساواک هم بی کار نبودند. آنان از بالای پشت بام مسجد بر سر عزاداران تکه های آجر و سنگ ریختند و حرمت خانه خدا را شکستند و قرآن ها و کتاب های دعا را پاره کرده و آتش زدند.
یدالله علوی راد
منبع: majlesiran.com
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب