پروفایل| مصطفی میرسلیم
آیا میرسلیم پس از نیم قرن فعالیت بازنشسته می شود؟
به گزارش مجلس ایران دات کام، این روزها باز هم نامش در رسانه ها مطرح شده است؛ چونکه اعلام نموده دیگر داوطلب انتخابات مجلس دوازدهم نمی شود؛ البته اگر هم چنین حرفی نمی زد نمی توانست کاندیدای انتخابات مجلس شود چون سنش از حداکثر سن قابل قبول برای نمایندگی مجلس عبور کرده است.
ایسنا پلاس: این نخستین بار نیست که نام وی در رسانه ها شنیده می شود؛ طی ۳ سالی که او نماینده شده است، بارها به علت اظهاراتش در رابطه با خودرو و ارتباطاتش با خودروسازان نامش به گوش مردم رسیده است؛ او قبل از آغاز دوران نمایندگی در مجلس یازدهم، در یکی از دو شرکت خودروسازی کشور فعالیت داشته است. فعالیتی که همواره بر نمایندگی او سایه افکنده و برخی او را نه نماینده مردم در مجلس بلکه نماینده خودروسازان می دانند.
از تولد در خانواده مذهبی تا تحصیل در فرانسه
«سیّد مصطفی میرسلیم متولد تهران سال ۱۳۲۶ در خانواده ای مذهبی است. وی از دبیرستان البرز تهران در سال ۴۴ دیپلم گرفت و برای ادامه تحصیلات عازم فرانسه شد؛ در سال ۴۹ موفق به دریافت فوق لیسانس مهندسی مکانیک از دانشگاه پواتیه فرانسه گردید و به دنبال آن در سال ۵۱ از مدرسه عالی نفت و موتور پاریس، تخصص مهندسی موتورهای درون سوز را به دست آورد. وی تا سال ۵۴ در فرانسه به کار در شرکت صنایع مکانیک آلزاس ادامه داد و بعد از بازگشت به ایران، به عضویت هیئت علمی دانشگاه پلی تکنیک (امیرکبیر) درآمد.»؛ این اولین جملاتی است که در سایت شخصی میرسلیم در معرفی او آمده است؛ او تا سال ۱۳۵۴ در فرانسه به کار در شرکت صنایع مکانیک آلزاس ادامه داد و بعد از بازگشت به ایران، به عضویت هیئت علمی دانشگاه امیرکبیر (پلی تکنیک سابق) درآمد. او در رابطه با علت بازگشتش به ایران گفته است که «احساس کردم ماندنم بیشتر به نفع فرانسه بود تا من».
ورود میرسلیم به عرصه مدیریت اجرایی در ۲۸ سالگی
میرسلیم در سال ۵۴ به عرصه مدیریت اجرایی ورود کرد و تا سال ۵۷ مدیریت بهره برداری شرکت راه آهن شهری تهران و حومه یا همان مترو را عهده دار بود. او در رابطه با حضور در شرکت متروی تهران می گوید که «در سال ۱۳۵۰ مطالعاتی که مشاور خارجی انجام داده بود نشان می داد که چاره منطقی حمل و نقل یا عبور و مرور در تهران ترابری عمومی با استفاده از زیر زمین است، چون در روی زمین و خیابان ها فضای لازم کفایت نمی کند، [بنابراین] دولت وقت مصمم شد که راه آهن شهری را تأسیس کند. این جانب با اعتقادی که به آن چاره داشتم و دارم، به دنبال آگهی استخدام آن شرکت در ۵۴ اعلام آمادگی نمودم و بعنوان مدیر بهره برداری مشغول شدم. این سمت را تا ۵۷ و پیروزی انقلاب حفظ کردم. پس از پیروزی انقلاب عده ای که آگاهی کامل از اهمیت مبحث نداشتند، راه اندازی مترو را کاری تجملی قلمداد نمودند و با ادامه طرح در دولت مخالفت کردند.»
در زندگی نامه میرسلیم آمده است که او ۱۶ شهریور سال ۵۷ در یک راهپیمایی ضد رژیم شاه بر اثر برخورد گلوله زخمی و جانباز شد؛ او سالها قبل در مصاحبه ای در رابطه با این اتفاق توضیح داد که «در آن روز راهپیمایی عظیمی از قیطریه شکل گرفته بود که مردان در جلو و بانوان در عقب قافله‌ی راهپیمایان بودند و من و پدرم برای حفاظت از بانوان به عقب جمعیت رفتیم. نرسیده به خیابان دولت صدای چند تیراندازی بلند شد و یکی از آنها به سر من برخورد کرد. چون خونریزی شدید بود نتوانستم مسیر راهپیمایی را ادامه دهم و از خیابانی که پایین تر از سینما فرهنگ بود خارج شدم و خودم را به خانه ای رساندم که صاحب آن مشغول آب دادن [به گیاهان] بود و از او برای شست وشوی سر خونین خود کمک خواستم. بعدها در وزارت کشور فهمیدم که آن فرد نورالدین غروی بود که بعد از انقلاب، استاندار آذربایجان شرقی شد. همان مجروح شدن مانع آن شد که بتوانم در مراسم خونین ۱۷ شهریور در میدان ژاله (شهدا) حاضر شوم.»
مصطفی میرسلیم
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب